नेपालि ब्लगको सुचि दौँतरी ब्लगमा ।

www.dautari.org/2011/01/nepali-blog-wall.html

कामवासना र प्रेम : ओशो

कामवासना र प्रेम : ओशो

हाम्रा रृषिमुनि र गुरुहरूले कामवासनालाई सधैँ हेयको दृष्टिले हेरे । उनिहरूले के
बुझेनन् भने उनीहरू जसका कारणले जन्मिए, त्यसैलाई गाली गरिरहेका छन् ।
कामवासना बिना सृष्ठि चल्दैन । यो ईश्वरद्वारा मानवलाई दिएको उत्तम उपहार हो ।
यदि कामवासनाबाट प्रेम हटाईदिने हो भने त्यो कुरूप बन्न पुग्छ । प्रेमले सेक्सलाई
सौन्दर्यबोध गराइदिन्छ । मात्र सेक्स प्लास्टिकको फूल हो भने प्रेमयुक्क सेक्स
बगैँचामा फूलेको प्राकृतिक फूल हो । सेक्सका सम्बन्धमा एउटा रमाइलो कुरा छ ।
जो प्रेमले ओतप्रोत भएको सेक्स छ, त्यो उज्यालोमा सम्भव छैन । कुनैपनि प्रेमवान
व्यक्तिले उज्यालोमा यो क्रिया सम्पन्न गर्ने प्रयास गर्दैन । पशु वा पशुतुल्य मानिस
मात्र उज्यालोमा सेक्सको चाहाना राख्छन्  प्रेमयुक्त सेक्स त्यसबेला सम्भव छ, जव
प्रेमका सबै तह पार हुन्छन् र त्यसभन्दा अझ उज्यालोमा जान ती जोडी प्रयत्नशील
हुन्छन् । रात्री, एकान्त एवं सम्पूर्णताको अनुभूति प्राप्त गर्न सेक्स गरिन्छ, उज्यालोमा
भ्य प्रकट हुन्छ । प्रेममा भय ? यो साह्रै असुहाउँदो शब्द हुन जान्छ । यदि सेक्समा
कुनै पनि अंशमा भय वा अन्य कुनै पक्ष हाबी भयो भने त्यसमा प्रेम छैन भन्ने
बुझे हुन्छ ।

    नै पनि स्त्री खुला आँखाले सेक्स गर्न सक्दिनन् । सुन्दा अचम्म लाग्न सक्छ,
सेक्समा पुरुषको तुलनामा महिलाले त्यसको आत्मीय आनन्द लिन्छन् । त्यसमा
प्रेमको अनुभव बढि महिलाले नै गर्छन् । उनलाई सेक्सको चरम अवस्थाबाहेक अरू
कुराको बोध हुँदैन । महिलाहरू अश्लील हुँदैनन्, त्यसैले उनीहरू यसमा बढी आनन्द
लिन्छन् । जो बढी अश्लील छ, उसले सेक्सको गहिराइ र त्यसमा उत्पन्न प्रेम बुझ्न
सकेको हुँदैन । कामवासना प्रेमको पूरक हो भन्ने कुरा श्लील महिलालाई भन्दा बढी
अरूलाई थाहा हुँदैन ।

    सैले स्त्रीका धेरै नग्न चित्र बनाईन्छन्  किनभने पुरुषलाई स्त्री देहमा रुचि छ,
महिलालाई छैन । सामान्य स्त्री कहिल्यै पनि नाङ्गो पुरुषको कल्पना गर्दिनन्, तर
पुरुष ? संसारमा जति पनि महिलाका चित्र बनेका छन्, ती पुरुषको बिना प्रेमको
सेक्सबाट उत्पन्न ईच्छाहरू हुन् । कलात्मक चित्र त्यसको अपवाद हुन सक्छ ।
जबसम्म सेक्समा शरीरको कल्पना रहन्छ, तबसम्म त्यो सेक्स दिव्य वा प्रेमपूर्ण
हुन सक्दैन, तर जब कुनै व्यक्ति कसैप्रति प्रेमभावले ओतप्रोत हुन्छ, त्यो व्यक्ति
नजानिँदो किसिमले त्यसप्रति कामवासनाले भरिन थाल्छ । कामवासनाको अर्थ
त्यसको गहिराइलाई प्राप्त गर्नु हो । बाहिरी आकर्षणबाट त्यो गहिराइ प्राप्त गर्न
सकिँदैन ।

    सको कुनै चरण हुन्छ । जब कोही व्यक्ति कसैप्रति अति प्रेमभावले भरिन्छ,
उसका लागि उसलाई प्राप्त गर्ने चाहाना हराउँछ । उसको प्रेम नै कामवासना तिरोहित
गर्ने साधन बन्न पुग्छ । कसैलाई लाग्न सक्छ, प्रेमले सेक्सको चाहाना तिरोहित
हुन्छ । होइन, प्रेमको तीव्रताले यति ठूलो फड्को मार्छ कि सेक्सको चाहाना नै बाँकी
रहदैन । अंग्रेजी शब्द सेक्सले एक अर्कामा विभाजित गर्छ, त्यसमा दुईको प्रप्त गर्ने
चाहाना हुन्छ । जब प्रेमभित्र सेक्स बाँकी रहँदैन, त्यसबेला दुवैको छुट्टाछुट्टै चाहाना
बाँकी रहँदैन, दुवै प्रेममा हुन्छन्, अर्थात् गहिरो प्रेमको अवस्थामा सेक्स निरर्थक बन्न
पुग्छ ।

    ब हामी वास्तविक प्रेमका विषयमा प्रवेश गर्दैछौँ । जब कुनै युवाले (स्त्री होस् वा
पुरुष) कसैसँग कामवासनाको पूर्ति गर्छ, त्यसबेला लाग्न सक्छ, सेक्सले एक-अर्कालाई
जोड्ने काम गय्रो । अझ नजिक बनायो । क्षणिक अर्थमा सेक्सले दुई व्यक्तिलाई
जोड्छ, जोडिएको भ्रम दिन्छ । यद्यपि गहिरो अर्थमा त्यसले एकअर्कालाई टाढा
पुय्राउँछ । प्रत्योक शारीरिक सम्पर्कपछि मानिस केही हतासा, निराशाको घेरामा
परेको महसुस गर्छ । अघिको तीव्र प्रेम केही मिनेटको संसर्गले अचानक घटेको
महसुस हुन्छ । अघिको प्रियतम वा प्रेयसीभित्रको स्वप्नील यात्र केही समयको
लागि तिरोहित हुन्छ । त्यसो भए अघिको प्रेम कहाँ पुग्यो ? सेक्सले प्रेमलाई
तृप्त गय्रो कि प्रेमबाट टाढा पुय्रायो ।
    दुई प्रेमी-प्रेमिकाको अनुहारमा सेक्स गर्नुअघिको आभाष रहँदैन । सेक्सपछि
दुवैले एकअर्कालाई स्नेह गर्छन् तर माया गर्न सक्दैनन् । प्रेम र स्नेह फरक कुरा
हुन् तर उनीहरूको स्नेह त्यही प्रेम हो भन्ने भ्रम पर्न सक्छ । प्रेम त समागममा
बखिसक्यो । जस्तो कुनै फलको गुदि थाहा नपाई निस्कियो तर बोक्रा छँदैछ ।
प्रेमी प्रेमीका त्यसैलाई फल मान्ने भूल गर्छन् । यसरी प्रेमको वास्तविक रूप
खण्डित हुन्छ । बाँकी हुनुपर्थ्यो, सेक्साघिको प्रेम । गम्भीर प्रार्थना, जीवन सौन्दर्यको,
तर स्नेह मात्र रहन गयो, एक अर्कामा । यसरी सेक्सले प्रेम खण्डित गय्रो,
गरिरहनेछ । यो अर्थमा धेरै रृषिमुनि वा गुरूहरूले कामवासनालाई बर्जित गरेका
हुनसक्छन् । तर भ भन्छु -यदि कसैले सेक्स नगरी प्रेमको महत्व कसरी बुझ्न
सक्छ ? जबकि भन्नुपर्छ, पहिलो प्रेमको अनुभव गर । त्यसपछि सेक्सको अनुभव
गर । त्यसपछि प्रेम र सेक्सबीचमा आएका अप्ठ्याराहरूको अनुभव गर । अनि
बल्ल बुझ, तिम्रो जीवन कहाँ अड्किएको छ, प्रेममा वा सेक्समा ?

    सारा अस्थित्व प्रेममय छ । वृक्षले प्रेम गर्छ पृथ्वीलाई । प्रेम नगर्ने हो भने
पृथ्वीमा वृक्ष सम्भव थिएन । सामान्य वक्तिलाई लाग्न सक्छ, जराले पृथ्वी र
रूखबीचको अस्थित्वलाइ कायम राख्छ, तर गम्भीर भएर विचार गर्ने हो भने
जरा र पृथ्वीबीच प्रेमको सम्बन्ध छ । सम्पूर्ण अस्थित्व, सम्पूर्ण ब्रम्हाण्ड घुम्छ
प्रेमका कारण । एक्लो सत्य निकै रूखो हुन्छ । त्यसमा प्रेम जोड्ने हो भने सत्य
पनि रमाईलो लाग्न सक्छ ।

    केवल एक प्रेमपूर्ण आलिँगनमा पहिलो पटक देहले आकार लिन्छ । प्रेमिकाले
तिम्रो देहलाई आकार दिन्छिन् । उनको आलिँगनले तिमी प्रेमपूर्ण छौ भन्ने सन्देश
दिन्छ । हिजोसम्म तिम्रो देश मरुस्थल थियो, प्रेमीको एक आलिँगनले त्यो
मरुस्थलमा धान फल्न थाल्छ । तिम्रो प्रेमीको प्रेमले तिमी हुनुको अस्थित्व प्रदान
गर्छ । उसको प्रेमले आफू हुनुको अर्थ दिन्छ । आफू अर्थात् आत्म हुनुको गौरव
प्रदान गर्छ । कसैले तिमीलाई पहिलो पटक प्रेम गर्न पुग्यो भने तिमी कति सजग
र सचेत हुन्छौ, कुनै न कुनै बेला सबैले अनुभव गरेकै कुरा हो । यो अनुभव न
मन्दिरमा गएर गरेको कुनै प्रार्थनाले दिन्छ, न कुनै विशेष समाजसेवाले । देहले
पहिलो पटक ईश्वरको द्वार खुलेको अनुभव गराऊँछ ।

    आलिंगनले एक अर्काको शरीरलाई बुझ्न मद्दत गर्छ । कामवासना अर्काको
देह बुझ्ने माध्यम बन्न पुग्छ । यही प्रक्रिया अघि बढ्दै जाँदा तिमीलाई तिम्रो
शरीरका कारण प्राप्त हुने अनुभवलाई गाढा बनाउँदै लान्छ । कामवासनाले तिमीलाई
देहधारी बनाउँछ । प्रेमले तिमी शरीरमात्र होइनौ, अरू कोही हौ भन्ने अनुभूति
दिन्छ । अर्थात् तिमी आत्मा हौ भन्ने भावना विकसित गराउँछ । पहिलो घेरा
तिमी शरीर हौ भन्ने भावना, दोस्रो घेरा तिमी आत्मा हौ भन्ने भावना ।
कामवासनाले पहिलो घेराको अनुभूति दिन्छ , प्रेमले दोस्रो घेराको अनुभूति दिन्छ ।
अब तेस्रो घेरातर्छ अघि बढ्ने हो भने प्रार्थना, ध्यान तर्फ लाग्नुपर्छ । यसले तिमीलाई
ब्रम्हसम्म पुग्न मद्दत गर्छ ।

    यी तिन चरण छन्, कामवासनाबाट प्रेम अनी प्रार्थनासम्म पुग्न । प्रेमका धेरै आयाम
हुन सक्छन् । प्रेम ऊर्जा हो । यो ऊर्जा युवा अवस्थामा कतै गएर पोख्ने कि ऊर्जाको
क्षमतालाई महसुस गर्ने ? भन्ने कुरा व्यक्तिको आफ्नो हातमा हुन्छ ।

(यो लेख पनि करिब ३ बर्ष अगडी को कन्तिपुर सप्तहिक बाट लिएको हु ।)

Love quet

संसारमा सबैभन्दा निस्वार्थ प्रेम
भनेको नै माताले सन्तानलाई गर्ने प्रेम
हो।
-Unknown.

प्रेम : आनन्दको अभिव्यक्ति

प्रेम : आनन्दको अभिव्यक्ति

धन हुने व्यक्तिले धन दिन सक्छ, गरीवले दिन सक्दैन । रिसाहा व्यक्तिले रिस
नै दिन्छ, प्रेम दिन सक्दैन । जो वक्तिसँग प्रेम छ, उसले घृणा दिन सक्दैन ।
प्रेम गर्ने व्यक्तिले प्रेमको माग गर्दैन, ऊसँग भएको कुरा उसलाई किन चाहियो
र ? यो संसारमा त्यो व्यक्तिले मात्र प्रेम दिन सक्छ, जसलाई अरुबाट प्रेम
चाहिएकै छैन । महावीर, बुद्ध यस्ता व्यक्ति हुन् जसले मानिसलाई प्रेम मात्र दिन
सक्थे ।

    मको वास्तविक अर्थ हो दिनु । प्रेम गर्नेले गुनासो गर्दैन, केवल प्रेम गर्छ ।
यदि कसैले म तिमीलाई प्रेम गर्छु भन्छ, तर यसो भएन, उसो भएन भनेर गुनासो
गर्छ भने बुझ्नुपर्छ, यसले तिमीलाई प्रेम गर्दैन । तिमीले प्रेम गरे म प्रेम गर्छु
नगरे गर्दिनँ भन्यो भने त्यो प्रेमी होइन, व्यापारी हो । व्यापारमा लेनदेन हुन्छ
प्रेममा होइन ।

    ज स-साना कुरामा प्रेमी-प्रेमीका छुट्टिन्छन् । आखिर किन ? कारण के भने दुईबीचको लेनदेनमा गडबड भयो । यसको अर्थ हो, मैले परेमी वा प्रेमीकासँग जति
र जसरी चाहेको थिएँ, अर्कोले त्यति र त्यसरी दिन सकेन । प्रेमीले सोच्यो मैले
दिएँ... तर अर्कोले त्यति प्रतिफल प्राप्त गर्न सकेन ।यतिमै सबै प्रकारको लेनदेन
बिग्रन्छ । वाहिर हेर्दा प्रेम बिछोड देखिन्छ, तर भित्री कुरा के हो भने दुवैबीच
लेनदेन बिग्रिएको रहेछ । जहाँ प्रेमको अर्थ लिनु होइन, दिनु मात्र रहन्छ, त्यसबेला
प्रेम टुट्दैन, बरु झाँगिदै जान्छ । जुन स्थानमा प्रेमलाई दिने वस्तुका रुपमा
बुझिन्छ, त्यस्तो स्थानमा इश्वरले चाहेर पनि त्यो प्रेम टुटाउन सक्दैनन् । प्रेममा
कुनै कन्डिसन हुनुहुँदैन, निःसर्तता नै प्रेमकौ वास्तविक रूप हो ।

    ममा त्यो व्यक्ति पर्छ, जो आनन्दित हुन्छ । जो दुःखी छ, त्यस्तो व्यक्तिले
अरूलाई प्रेम दिन सक्दैन, उसले प्रेमको माग मात्र गर्छ । प्रेम यसकारण माग्छ
कि ऊसको दुःख सकियोस् । आखिर प्रेमको माग किन गरिन्छ ? दुःख हटाउन ।
सबै दुःखी वक्ति प्रेम चाहान्छन्, अरुबाट । यदि कसैले भन्छ म तिमीलाई प्रेम
गर्छु, त्यसबेला बुझ्नुपर्छ ऊ भित्र दुःखी छ । दुःखी व्यक्तिबाट प्रेमको आशा राख्नु
मुर्खता हो ।

     एकपल्ट फेरि सम्झाउँछु । यसलाई राम्रोसँग बुझ । केहि व्यक्ति दुःखी छ,
उसले प्रेमको माग गर्छ । यदि कोही व्यक्ति सुखी छ भने उसले तिमीलाई आनन्दित
तुल्याउँछ । तिमीसँग प्रेमको माग गर्नु र तिमीलाई आनन्द दिनु दुई फरक कुरा
हुन् ।जो व्यक्ति आनन्दित छ, उसले दुःखीलाई पनि सुखी तुल्याउँछ । उसको छेउमा
आनन्द बर्षिरहेको हुन्छ । तिमी भिखारीसँग जीवन बिताउन चाहान्छौ कि आनन्दसँग,
त्यो तिम्रो निर्णय हो ।

(यो लेख करिब ३ बर्ष अगडी को कन्तिपुर सप्तहिक बाट लिएको हु ।)

नेपालि ब्लगको सुचि दौँतरी ब्लगमा ।

www.dautari.org/2011/01/nepali-blog-wall.html

गजल : माईच्याङ् खाजी ताङ्सी यारी खच्चु योङ्सीमाम् ।

माईच्याङ् खाजी ताङ्सी यारी खच्चु योङ्सीमाम् ।
फुरफुर ताङ्सी ङानुन् निजी बेनान् छ्योङ्सीमाम् ।

छ्योङ्जी खानाङ् खानाङ् योङ्जी सातेन् तोङ्बारी ।
छ्यामान् चिजी माया लाजि तोङरी फ्योङ्सीमाम् ।

स्य्होरी रेजि दिनी म्राङ्जी फुरफुर ताङ्जी सेम ।
ङा थेबा ता कान्छि से ङ्योइजी प्राउले पाङ्जी सेम ।

ङेसे लानि स्य्होरी दिनी चुनुन् ङाला जिवन् ।
कान्छिला माया याङ्बा तासि थेरिन् ख्लाङ्जी सेम ।


प्रतिलिपी अधिकार ©२०७० सिजन
तामाङ् वाईबा ।
भूमेस्थान्, धादिङ
हाल सतुङ्गल KTM ।
................................................
प्रतिक्रियाको प्रतिक्षामा.......

मुक्तक : काथे ख्रासे आमा दारेम् मिख्ली फ्यागोले ।

काथे ख्रासे आमा दारेम् मिख्ली फ्यागोले ।
फेजि दिनी वापवाप्पा फिर्क्याप च्यागोले ।

बेनान् बेनान् दुःख एसे जेः खप्तिजी ।
आदा दारे ङानि मुला दुःख स्यागोले ।

प्रतिलिपी अधिकार ©२०७० सिजन
तामाङ् वाईबा ।
भूमेस्थान्, धादिङ
हाल सतुङ्गल KTM ।
................................................
प्रतिक्रियाको प्रतिक्षामा.......

गजल : थेनि चा फ्युक्पा ह्याङ मि प्राङ्बा रो आमा ।

थेनि चा फ्युक्पा ह्याङ मि प्राङ्बा रो आमा ।
मल आयोबा लाबु ला गाङ्बा रो आमा ।

आफामा छे ह्याङ्ला म्हे म्हे से किन्बाला ।
थेन्छे ह्याङ्ला तिम ह्वरी सेन्बा रो आमा ।

प्राङ्बा म्राङ्मा ह्याङ् हेबाप् लाबा थेन्छे ।
प्राङ्बा तासि ह्याङ्दा थेन्छे ख्लाङ्बा रो आमा ।

फाला बिसी आप्से बचन् पिन्मा नुन् ।
वास्थान् आलाबा पाजि थे गान्बा रो आमा ।

जाम्मान् छे फासाइनुन् ह्याङ्से थेन्ना ।
ह्याङ्दा चा च्याङ्नाई जस याङ्बा रो आमा ।

ख्लाङ्बा स्हे नुन् तिगाइ आरे ह्याङ्ला ।
याङ्बा थेन्ना चा तिगा मान्बा रो आमा ।

फ्योर्बाला पोलो नुन् आयाङ्बा चाबारी ।
ह्लाना तासि थेन्दा कान् प्याङ्बा रो आमा ।

प्रतिलिपी अधिकार ©२०७० सिजन
तामाङ् वाईबा ।
भूमेस्थान्, धादिङ
हाल सतुङ्गल KTM ।
................................................
प्रतिक्रियाको प्रतिक्षामा.......

my blog icon